Przysłowie mówi: ten się śmieje, kto się śmieje ostatni. Ale istnieje też w kręgu winomańskim apokryf do tego przysłowia: kto się śmieje, ten pije wino. I nawet: kto się uśmiecha, ten pije pierwszy. Taki wniosek można w każdym razie wyciągnąć z działalności wydawniczej i działalności twórczej ostatniej dekady. Zmienił się, mówiąc krótko, sposób pisania o winie, tak dla celów dydaktycznych i informacyjnych, jak dla celów – jakby tu nazwać – wyższych oraz koneserskich. Obok solidnych przewodników, atlasów i kompendiów, pisanych językiem chłodnym i nieraz sztywnym, zaczęły się pojawiać książki, które wedle odwiecznej zasady „uczyć, bawiąc”, ściągnęły z siebie tweedowe marynarki i szarobure garsonki, aby w krótszych majteczkach i  sukienkach do kolan rozwodzić się nad winem. W książkach tych zaczęto zmiękczać naukowość i obiektywność, nieco żartować, niekiedy się przymilać, wszystko mniej więcej na zasadzie „luz i blues”. Patrzę na to raczej przychylnym wzrokiem, nie tylko dlatego, że wyłącznie bluesa umiem tańczyć, zarówno wiejskiego jak i miejskiego, a przy walcu odpadam, lecz i z innych powodów.
A głównym jest ten, że już dawno temu zagrzebałem pod glebą (oczywiście wapienną), przekonanie, że edukacja winiarska od podstaw wymaga edukacji winiarskiej na wysokim poziomie. To znaczy, że nie ma co oszczędzać debiutantów, bo skoro wino ich interesuje, to i tak, trudząc się nad lekturami, będą musieli zapamiętać setki informacji, setki nazw, a skoro tego nie chcą, skoro nie chcą czytać – znakomitego przecież – atlasu Janics Robinson i Hugh Johnsona, to zapraszamy do baru „Okocim”, gdzie jest taniej i łatwiej. Innymi słowy, że albo idziemy daleko, albo w ogóle. Później przeważył w mojej łysej pale pogląd, że jako winomani jesteśmy sektą bez misji, zwróconą ku sobie, i nie ma co głosić na siłę wiedzy, tym bardziej, że młoda ludzkość polska przebywa coraz częściej w barze „Łomżyńskie”, gdzie jest taniej i łatwiej.
Jednak teraz, gdy kolejne pokolenia przychodzą się napić, chcąc spełnić w ten sposób swój cel pobytu na ziemi, widzę, że może warto nowymi środkami skierować je do lepszego koryta. Do naszego ukochanego źródła, chciałem powiedzieć. Jako się rzekło, takie przekonanie zyskało na popularności i rozmnożyły się liczne mangi czy inne komiksy poświęcone winu. Jednym z najlepszych i wręcz założycielskich jest dzieło „Ignoranci”, wynik współpracy bardzo znanego rysownika i bardzo znanego winiarza. Ten pierwszy to Etienne Davodeau, autor komiksów cieszących się ogromną popularnością, ten drugi to Richard Leroy, znakomity winiarz znad Loary, którego anjou stały się już winami spekulacyjnymi. Obaj panowie opowiadają o winie: ten pierwszy rysuje, co mu ten drugi przekazuje, a że kreska jest świetna, przyjemność estetyczna równa się korzyści poznawczej.
Ignoranci (w dziedzinie wina), osły, nieuki i inni niewiedzący nic to ostatnio target wielu książek winiarskich, przeznaczonych dla tych, którzy chcieliby, ale wstydzą się zapytać. A że autorzy są delikatni i dowcipni, trafiają do niewiedzących prostą drogą i pokazują – jak najsłuszniej – że wstydzić się nie ma czego. Czyta się „lekko i przyjemnie”, szaty graficzne są coraz bardziej atrakcyjne i pierwsze koty lecą za płoty, mrucząc z zadowolenia.