Bardzo przyjemna jest fotografia z oficjalnego francuskiego pożegnania kanclerz Angeli Merkel, odchodzącej na emeryturę. Ceremonia odbyła się w burgundzkim Clos de Vougeot; w jej trakcie pani kanclerz i pan prezydent zostali intronizowani, to znaczy wprowadzeni jako członkowie do Confrerie de Chevaliers de Tastevins, największego bractwa winiarskiego w Burgundii. Impreza trwała do północy, a co tam podano, pozostawiam wyobraźni szanownych czytelników. Moja roztacza oczywiście wizję białych i czerwonych grand cru po paręset euro butelka. Na fotografii widać parę bohaterów; kanclerz trzyma w dłoni bukiet kwiatów i uśmiecha się po niemiecku, ćwierćgębkiem. Prezydent trzyma w ręku prezent dla niej, czyli butelkę w miarę porządnym opakowaniu (Clos Vougeot zapewne) i uśmiecha się po francusku, na trzy czwarte buzi co najmniej. Zęby białe, zadbane. Uwagę przyciąga też jego palec przytrzymujący pakuneczek. Otóż jest on owinięty plastrem i to trochę byle jak. Zapewne prezydent w przeddzień zrobił sobie kuku, krając wołowinę albo otwierając zbyt pośpiesznie jakąś butelkę. Oby nie piwa meksykańskiego.
Co jeszcze wiemy? A to na przykład, że w przeddzień decydującej debaty telewizyjnej z Marie Le Pen i innymi kandydatami do prezydentury, prezydent z małżonką (która również za kołnierz nie wylewa, chyba że jest to kołnierz Carli Bruni) spożyli kolację w duchowej stolicy Burgundii, czyli w Beaune, w restauracji Caves de Madelaine (jakby powiedział Wojtek Gogoliński, I`ve been there), do której opróżnili butelkę chambolle-musigny 2012. Przyszła Pani prezydentowa  wyznała, że co do Burgundii preferuje wina z Côte-de-Nuits, a już zwłaszcza te z Bonnes-Mares i Amoureuses. Co do tego drugiego cru byłbym gotów się zgodzić. Ale wina z Bordeaux parę prezydencka ceni nie mniej, jeśli nie wyżej i w Pałacu Prezydenckim podczas prywatnych kolacji (I have not been there) serwuje się na przykład wielkie Château Ausone. Prywatnych, gdyż dla niektórych prezydentów byłoby szkoda.
Najbardziej w całej tej winomańskiej pasji (czy półpasji) Macrona uwodzi mnie filmik z degustacji w jednej z bordoskich knajp, gdzie jeszcze jako kandydat na prezydencki fotel udzielał wywiadu miejscowemu pismu winiarskiemu. Degustacja jest w ciemno; przyszły prezydent ma uroczą, nieco niepewną minę, bardzo się stara, długo wącha, długo przełyka, zastanawia się i bezbłędnie rozpoznaje dwa serwowane wina, białe oraz czerwone, jako bordeaux. Powiedzmy szczerze,  trudno byłoby się spodziewać, że podadzą mu inne wina do rozszyfrowania. Ale też trafnie rozpoznaje, że wino białe pochodzi z apelacji entre-deux-mers. Co do wina czerwonego (podano Pape Clement z apelacji pessac-leognan), odgaduje od razu, że pochodzi z Lewego Brzegu i że nie jest to saint-estèphe. Waha się między pessakiem a pauillakiem, ale słowo pessac pada jako pierwsze. Nieźle, panie prezydencie, witamy w klubie.
Witamy tym bardziej, że Macron lubiąc wino konkretne, lubi rozprawiać o winie kulturalnym, czyli o winie w literaturze, sztuce, obyczajach. Podczas wspomnianego wywiadu przytacza zdanie Balzaka kpiącego z innych pisarzy romantycznych „Mam wrażenie, że bohaterowie Benjamina Constanta (to jeden z najciekawszych francuskich romantyków – MB) nigdy nie jedzą ani nie piją”.
U Balzaka jest wprost przeciwnie. I tak nam dopomóż, Panie Prezydencie!