Hasło Zero Waste rozbrzmiewa wzdłuż i wszerz z coraz większą mocą i powinno wzbudzać dobre uczucia, zwłaszcza gdy chodzi o jedzenie (a o nie chodzi przede wszystkim); w końcu w produkcję włożono i dary przyrody, i wysiłek ludzki, nie mówiąc o śladzie węglowym, który przy okazji wytworzono. Na ekranach co chwila pojawiają się porażające liczby informujące o setkach tysięcy ton powstałych po nic. Zarządzanie resztkami to zawód przyszłości; już teraz pomysłów na ich zagospodarowanie jest co niemiara, a moralny wymóg recyklingu dotarł do koncernów produkujących żarcie (i nie tylko żarcie) w opakowaniach, które powstały z odzysku i dadzą się odzyskać.
Pięknie, lecz co z winem? Pytanie to wcisnęło mi się namolnie do głowy, gdy zacząłem ostatnio śledzić aukcje whisky. Tu otworzę nawias konfesyjny. Przez ostatnich trzydzieści lat w moim domu opróżniono półtorej butelki whisky. Przy czym owe pół wessał w siebie kumpel, który ostatnio wpadł do mnie w drodze na lotnisko. Nie przewidziałem, że cierpiał na Reisefiber i musiał się uspokoić. No i uspokoił się połówką niezłego single malta. Nadmiernie nie żałowałem, chociaż musiałem doprowadzić go do taksówki; gdyby nie on, zapewne owa połówka byłaby dopijana przez kolejne dziesięciolecie.
Zapewne, lecz nie na pewno. Czort jakiś sprawił, że pojawiła się myśl: skoro nie ma już w domu kropli whisky, należy jedną butelkę kupić. Jak bowiem być gentlemanem, nie mając choć jednego single malta w szafce? No i się zaczęło. Czy raczej: zaczęło mi smakować. Wzięło mnie. A bardziej precyzyjnie: powtórzyło się to samo, co w pięknych czasach, gdy pochwyciła mnie w jasyr pasja winiarska: czytanie, rozkoszowanie się nazwami i the last but not the least – kupowanie. Początek kolekcji. Na szczęście karta kredytowa się wyczerpała i teraz śledzę rynek whisky li tylko z zainteresowania jego regułami. Długa nauka, podobnie jak degustacja whisky. Bawią mnie bardzo – jako nowicjusza – notki degustacyjne whisky. Trzy razy dłuższe od notek degustacyjnych wina. Wiedzieliście o tym? Dziesiątki wymienionych aromatów. Wino wydaje się skromną namiastką aromatów, kiedy czyta się długie wyliczenia zapachów, jakie degustator whisky znajduje przy pierwszym, drugim i trzecim wdechu. Byłoby to cokolwiek pic na wodę? Aż tyle nut zapachowych? Podejrzewam, że degustatorzy whisky prowadzący własne strony internetowe czują nieraz to, czego nie czują. No bo muszą poczuć dużo, aby pokazać, że są degustatorami. Znamy to z naszego mondovino, lecz nie w takim natężaniu; owszem, my też naddajemy, podamy aromat czy dwa więcej, ale żeby było ich dwadzieścia? A jeśli nawet, jakie to ma znaczenie?