Diabli by to wzięli, lato się zaczęło i znowu czas na odpuszczanie. Oby już do jesieni, gdy wrócą degustacje i ciężkie roboty. Przynajmniej teoretycznie. No bo czym są wakacje dla wina? Odpowiedź jest moim zdaniem prosta: wakacje dla wina to wino nieprzegadane. Nieobgadane, niedogadane.
Co to znaczy „wino nieprzegadane”? Kiedyś, w zamierzchłej przeszłości, gdym o winie nie wiedział nic, napisałem powieść, której tytuł miał brzmieć – na szczęście dałem spokój – „Dwanaście truskawek na pasażera”. Przyszedł lipiec i bohaterka na koniec odlatuje samolotem transoceanicznym, a że zafundowano jej klasę biznes, podczas lotu podano szampana. Skoro zaś szampan, no to musowo truskawki – winem, jak mówię, jeszcze się nie interesowałem, o szampanie wiedziałem, że takiego prawdziwego właściwie dotąd nie piłem, lecz interesowałem się tenisem i akurat zaczynał się Wimbledon. Gdzie podawało się, oczywiście w pierwszych lożach, szampana z truskawkami. Rzeczona bohaterka powieści, pedantka z natury, policzyła, że truskawek podano do szampana dokładnie tuzin i stąd miał się wziąć wspomniany tytuł.
No ale do jakiego szampana podano owych dwanaście truskawek? Dzisiaj może by mnie to zaciekawiło, kogo to jednak obchodziło w samolocie? I kogo obchodzi w loży na Wimbledonie? Najważniejsze, żeby było różowo i wykwintnie; w istocie szampan z truskawkami to alegoria beztroskiej rozkoszy, obraz najdelikatniejszego luksusu, najfajniejszego muślinu narzuconego na ciężką i nie zawsze tak miłą rzeczywistość.
Już teraz chyba jest jasne, o co mi chodzi. Wino nieprzegadane to wino wypite bezrefleksyjnie, wino wypite niewinomańsko, wino spożyte równie bezpośrednio jak bezpośrednio pada na skórę promień słońca. Straszne, prawda? Horror, czyż nie? Tylko dlaczego nikt, łącznie z piszącym te słowa, się nie oburza?
Wydawać by się mogło, że to wszystko bajdurzenia, lecz coś mi się widzi, że powiem to Górskim Kazimierzem, otóż cośmisia widzi, że dotykamy tu kwestii fundamentalnej. W dogłębnym wnikaniu w smak wina – a jest to, jak była wyżej mowa, naprawdę ciężka robota, wymagająca wysiłku i ogromnego skupienia oraz umiejętności dobierania odpowiednich słów – mieści się wiara nie tylko w systematyczną analizę, lecz także, a może przede wszystkim, w możliwość takiego czy innego uporządkowania świata. Wypowiedzenie cech wina, ich wyliczenie i zhierarchizowanie, tworzy pewien miniporządek, który jako pars pro toto odzwierciedla możliwość uniwersalnego porządku, zakłada istnienie powszechnych prawideł.
Natomiast „wakacyjne” picie wina jest wobec takiej głębokiej degustacji zachowaniem anarchizującym. Jako gest anarchii ogłasza dezercję wobec systemu; pijący „wakacyjnie” są Szwejkami, dzielnymi wojakami, którzy wypięli się na systemowe certolenie się, na szukanie powtarzających się zasad i reguł.