Bilety na degustację Parkera, kosztujące po 200 euro (nie licząc kilkukrotnie droższego biletu wstępu na konferencję) rozeszły się jednak błyskawicznie, a Amerykanina słuchało ponad 500 osób, popijając wino z 600. otwartych butelek. Ci, którzy znali żywione przez wykładowcę uwielbienie do Doliny Rodanu, nie byli zdziwieni wyborem tematu. Parker wychwalał garnachę jako szczep niezwykle interesujący i emblematyczny dla Hiszpanii. Próbował też czyścić swoje dziedzictwo, broniąc prawa winiarzy do tworzenia win o niskim poziomie alkoholu. Najważniejsze było jednak postawienie w świetle reflektorów win z Châteauneuf-du-Pape oraz ikon Kalifornii i Australii obok Prioratu, Montsant, oraz anonimowych dla wielu apelacji Calatayud, czy Campo de Borja.

Uczestnicy byli zaskoczeni, bez żenady wyznając, że spodziewali się „symfonii alkoholowych, beczkowych i owocowych bomb”, podczas gdy nowej beczki nie uświadczyło żadne zaprezentowane Châteauneuf, wina w większości „opowiadały o swoim miejscu pochodzenia”, a niektóre wina zostały przez prowadzącego skrytykowane za zbyt szczodre użycie dębu. Rozgłos tej sensacyjnej z wielu względów degustacji uświadomił winiarzom, że opierając się na garnachy, mogą nie tylko stworzyć dobre wina (co już zapewne wiedzieli), ale i na nich zarobić.

Garnacha z wyrzutka stawała się obiektem pożądania również w warstwie tożsamości. Kilkanaście lat temu sardyński ampelograf Gianni Lovicu zakwestionował iberyjskie pochodzenie garnachy. Wśród szeregu bardziej historycznych niż ampelograficznych argumentów wskazał XVII-wieczną nowelę Miguela de Cervantes, w której młody kastylijski prawnik Thomas Rodaja, przybywszy do Genui, rozkoszuje się słodyczą wina o nazwie Senora Guarnacha, co miało wskazywać na pochodzenie słowa garnacha od białej włoskiej vernaccii. Ta nazwa miała następnie rozprzestrzenić się w Hiszpanii, wraz z nowym desygnatem w postaci czerwonego szczepu. Sardyński naukowiec, wycinając kilka podobnych logicznych hołubców, doszedł w końcu do jedynego słusznego pochodzenia garnachy – a jakże – Sardynii, gdzie ten szczep jest znany pod nazwą cannonau.

Ten cios wymierzony słowami najsłynniejszego hiszpańskiego pisarza był zapewne chybiony. Botanika uczy nas, że obszar, na którym występuje najwięcej mutacji, jest prawie zawsze miejscem narodzin danego gatunku roślin. Sardynia nie wykazuje tu dużej różnorodności, podczas gdy w północnej Hiszpanii nie tylko istnieją trzy wersje kolorystyczne garnachy (czerwona, biała i szara), każda o dużej różnorodności klonalnej, a nawet mutacja „włochata”. Te dane pozwoliły z dużym prawdopodobieństwem wskazać Aragonię jako ojczyznę garnachy.