Nadszedł czas Drogi Czytelniku, aby kontynuować naszą wspólną galicyjską podróż, która tym razem zawiedzie nas na winiarskie bezdroża, które odkryte dla szerszej rzeszy odbiorców zostały stosunkowo niedawno. Otóż z najstarszej w regionie apelacji, jaką jest opisywana niedawno Ribeiro przeniesiemy się do młodocianego jeszcze tworu w postaci Ribeiry Sacry, która do zaszczytnego grona hiszpańskich Denominacion de Origen dołączyła dopiero w 1996 roku. Ten nieopierzony jeszcze do końca byt znalazł się w przeciągu ostatnich kilkunastu lat na ustach miłośników wina na całym świecie, stając się jednym z najbardziej perspektywicznych miejsc produkcji wina na starym kontynencie. Przyjrzyjmy się mu, zatem bliżej.

Sam region podobnie jak większość miejsc, gdzie uprawia się winorośl w Galicji położony jest w rzecznych dolinach. Kluczowe znaczenie odgrywają tu rzeki Miño i Sil oraz niewielka Bibei stanowiąca częściową granicę z sąsiednim Valdeorras. Historia tutejszego winiarstwa zaczyna się bez większych zaskoczeń w czasach rzymskich pisana przez kolejne stulecia działalnością licznych klasztorów. Ich pozostałości wraz z niezliczoną rzeszą mniejszych kapliczek dały ponadto nazwę współczesnej apelacji DO Ribeira Sacra, którą można przetłumaczyć jako Święty Brzeg. Obszar ten miał niestety to dziejowe nieszczęście, że omijały go wszystkie ważniejsze szlaki handlowe łącznie z powstałą w średniowieczu trasą pielgrzymkową do Santiago de Compostela. Wino powstawało, więc tu niemal wyłącznie, po to aby zaspokoić potrzeby miejscowej ludności, której winiarskie ambicje otrzymały ostateczny cios w połowie minionego wieku. Gwoździem do trumny okazały się zapory wchodzące w skład zaplanowanych hydroelektrowni na rzekach Miño i Sil, które znacząco podniosły poziom ich wód i drastycznie spowolniły nurt. Wiele dawniejszych winnic stało się terenami zalewowymi, a te które wspinały się zbyt wysoko na często ekstremalnie stromych tarasach musiały się teraz mierzyć z nowymi wyzwaniami. Uregulowanie głównych rzek zmieniło bowiem diametralnie mikroklimat dla tutejszych nasadzeń. Powstałe nagle rozlewiska w zauważalny sposób zwiększyły wilgotność powietrza, stając się pożywką dla rozprzestrzeniania się chorób grzybiczych. Porywiste niegdyś wiatry schodzące z gór i niesione wartkim nurtem wraz z jego uspokojeniem, straciły swe zbawienne lecznicze i osuszające właściwości. Winiarstwo na tych terenach zaczęło odgrywać tak marginalną rolę, że oficjalna publikacja hiszpańskiego Ministerstwa Rolnictwa z 1975 roku nie wiąże lokalnych upraw z jakąkolwiek winiarską tradycją, wróżąc jej jednocześnie postępujący regres. Na nasze szczęście Fernando González Riveiro oraz Pedro Rodríguez najwyraźniej przeoczyli te rządowe publikacje.