Z rocznikami wina jest nieco tak jak z doborem win do jedzenia. Niby wszystko wiadomo, ten rocznik jest dobry, tamten słabszy, lecz gdy przyjdzie co do czego, czyli do próby kieliszka, odgórne pewności często się nie sprawdzają. I podobnie, powiedzieć, że dajmy na to pinot noir pasuje do bażanta, to powiedzieć niewiele. Jeden pinot tak, inny nie. Ten starzony w starej kadzi tak (lub nie), tamten w nowej beczce nie (lub tak). Ten starzony w beczce lekko wypalanej tak (lub nie), ten w mocnej – nie (lub tak). Ten z chambolle-musigny village od tego producenta tak (lub nie), tamten z chambolle-musigny premier cru nie (lub tak). To volnay z tego rocznika tak (lub nie), a z tamtego nie (lub tak).
Wiadomo, że rocznik 2017 w Bordeaux był raczej słaby. Więc proszę: na małej, lecz pasjonującej pionowej degustacji bordoskiej zorganizowanej parę dni temu przez Roberta Mielżyńskiego zaprezentowano dwie posiadłości. Chateau Kirwan, margaux GCC i Phelan-Segur, saint-estèphe, cru bourgeois. Winemaker z tego pierwszego w swojej prezentacji ominął 2017, roczniki szły od 2020 do 2015 z tym jednym wyjątkiem. Przedstawiciel tego drugiego rocznik 2017 przywiózł – i właśnie to wino ze wszystkich przez niego prezentowanych roczników, również od 2020 do 2015, było tamtego dnia – spośród butelek Phelana Segura – najlepsze.
I dalej. Rocznik 2015 w Medoku ma bardzo dobre notowania, w tabelach roczników tyle samo gwiazdek co 2016 lub – w niektórych – więcej. Jednak jeśli nie wiemy dokładnie co i jak, możemy się w zależności od naszych gustów nieźle naciąć. 2015 jest korpulentny, gęsty i potężny, 2016 szczuplejszy i płynniejszy. Albo 2018 i 2020. Oba gorące. Oba dobrze oceniane. 2018 trudny, przynajmniej w tej chwili, do picia, Chateau Kirwan 2020 już przynosi mnóstwo przyjemności. Albo to: Chateau Kirwan 2016 degustowane pięć lat temu wydawało mi się kapitalne; miało, nie wiem jak to wyrazić, drugie dno, rasowy podkład, coś jak najlepszą bieliznę przykrytą śliczną szatą. Teraz wciąż było bardzo dobre, w tej degustacji obok 2020 moje ulubione, lecz tego podkładu, tych koronkowych gatek, już tak mocno nie czułem. Tamten Kirwan 2016 wydawał mi się najlepszym Kirwanem, jaki w ogóle piłem, ten jednym z najlepszych. Dodam na marginesie, że z nastaniem nowej ekipy (Stanislasa Thierry i Philippe’a Delfaut) Kirwan – które znawcy Bordeaux cenili umiarkowanie ze względu na nierówną klasę jego terroir – zrobił w ostatnich latach wielkie postępy.
Znajomi w podróży często zadają mi esemesem pytanie: jestem w Bordeaux (czy w Burgundii), który rocznik kupować? W istocie jest to pytanie typu: czy Pan Bóg jest kobietą czy mężczyzną? Słowem, niby wiadomo, lecz nic nie wiadomo. Można oczywiście wyznaczyć pewne ramy, 2013 w Bordeaux mało komu się udał, 2018 jest gruby, zwłaszcza w Burgundii, lecz wciąż pozostajemy w sferze ogólności. W sferze ogólności Phelana-Segura 2017 bym nie kupił; a teraz, w sferze szczególności, mógłbym.