Czy jest to to doświadczenie mistyczne? Nie w sensie dosłownym, ani w przypadku dzieła Rothko, ani w przypadku wina. Ale coś z tej puli; ocieramy się o mistyczną możliwość, a jak to doświadczenie odbierać i jak, w jakim języku, jakimi słowami je opisywać, to niech już każdy sam decyduje. A sama wystawa, podobnie jak świeżo otwarta wystawa Brancusiego, fantastyczna. Paris, Paris.
Ale wracam do zamiaru wstępnego: napić się w Paryżu win niefrancuskich. To nie jest tak trudne jak kiedyś, listy win w knajpach nieco się rozluźniły i otworzyły na niegalijskie rozkosze. Wypatrzyłem, że w jednej z restauracji serwują od dawna poszukiwane przeze mnie wina greckie z wyspy Tinos; nigdy ich w greckich sklepach nie widziałem. I znowu: mówię niefrancuskie, lecz to nie całkiem prawda, bo robi je Francuz. No ale w Grecji, z greckich lokalnych odmian, z krzewów prefilokserycznych. Jerôme Binda, Domaine de Kalathas. Tyle się o nich naczytałem, tyle usłyszałem pochwał z namiętnych ust, że instynkt mimetyczny, który w poszukiwaniu win odgrywa podstawową rolę, mocno zadziałał. Zamówiłem nawet stolik, ale gdy przyszło co do czego, czyli do racjonalnej, a nie instynktownej refleksji, słowem do policzenia przyszłych kosztów posiłku na dwie osoby, zbladłem i dziesięć dni przed D-Day anulowałem rezerwację. Po powrocie do Polski stwierdziłem, że knajpa i tak potrąciła zaliczkę. Po gwałtownym liście protestacyjnym, niewolnym od przekleństw, splunięć i wyzwisk, odpowiedziano mi, że tak już mają, i że mogę sobie ów wkład odliczyć, gdy przyjadę spożyć ich posiłek kiedy indziej. Paris, Paris.
Szczęśliwym zbiegiem okoliczności w innej restauracji z wybitną listą win wypatrzyłem inne jeszcze wino, na które poluję od dawna. Nie tyle może to konkretne wino, ale wino tego konkretnego producenta. Czyli Victorii Torres Pecis z Kanarów, z Gran Canarii. Rozejrzałem się na boki, przy sąsiednich stolikach zamówiono wyłącznie wina francuskie, na przykład młoda para naprzeciw zażyczyła sobie Chablis od Dauvissata i oczywiście był to bardzo dobry wybór. Nie na tyle jednak dobry, by pojawił się główny sommelier. A przy naszym stoliku, nie muszę dodawać, wiem, że jesteście ze mnie dumni, pojawił się, szeroko uśmiechnięty i cokolwiek zdziwiony naszym strzałem. Od słowa do słowa nawiązała się nić porozumienia, rozgadaliśmy się na dobre, sommelier powiedział, dlaczego zależało mu na winach Victorii w jego portfolio, nawet jeśli na razie nikt ich nie zamawia, ja powiedziałem, dlaczego tych win szukam, i było tak jak w dawnych czasach, kiedy to nawiązywało się przyjaźnie, tylko dlatego, że ktoś naprzeciw lubił podobnie jak ja, zespół, dajmy na to, Vanilla Fudge, albo stawiał zespół Budgie o wiele wyżej w hierarchii czystego rocka niż zespół Deep Purple. The Deep Purple. Tak, tak właśnie było, wspólnota estetyczna, zwłaszcza ta mała, mniej oczywista (no bo co to by była za wspólnota, gdyśmy zgodzili się z sommelierem co do wspaniałości Laffite’a), wiele może i szybko zbliża ludzi. Zbliża do tego stopnia że, kiedy już tylko z ogromną rozkoszą wypiliśmy wytrawną Malwazję spod ręki Victorii Torres Pecis, sommelier przyniósł jej niemal równie pyszną butelkę Negramoll. Na rachunku jej nie umieścił. Paris, Paris.