14. 2. [1982]
zawierających więcej niż 18% alkoholu (z wyjątkiem koniaków i likierów) w kawiarniach i cukierniach.

Logiczne. Koniakiem się, brachu, nie natrąbisz. Choćby dlatego, że drogi, a kac po nim okrutny.

14. 1. 5) [1982]
w lokalach gastronomicznych i innych miejscach sprzedaży w godzinach od 6 do 13.

To najsłynniejszy zakaz, unieśmiertelniony w piosence Irka Dudka, czyli Shakin’a Dudiego Za dziesięć minut trzynasta.

Kolejka jak zwykle ustawiła się
Wszyscy tu mnie znają, ja ich też
Odliczoną forsę lekko w ręku mnę
Przede mną trzydziestu, nie jest źle

– głosi jej pierwsza zwrotka. Generalnie (wyjaśnienie dla młodych) chodziło o to, by w pracy nie chlała pierwsza zmiana – a więc nie tylko fabryki, lecz także sklepy, urzędy, biura, warsztaty rzemieślnicze i szkoły (jeśli myślicie, że ówcześni nauczyciele nie miewali problemów z prowadzeniem lekcji „z przyczyn technicznych”, to jesteście w błędzie).
Alkohol rzecz jasna można było do zakładu pracy wnieść, ale zabraniał tego kolejny przepis:

16. 1. [1982, 2023]
Zabrania się wnoszenia napojów alkoholowych na teren zakładów pracy.

Jako uczeń liceum zawodowego Fabryki Maszyn Wiertniczych i Górniczych „Glinik” w Gorlicach, byłem też w późnych latach 80. praktykantem owej fabryki. Stąd wiem, że próby przemytu alko przez bramę podejmowali tylko kompletni nowicjusze – straż przemysłowa miała nosa i po rewizji teczek flaszki konfiskowała. Zaawansowani wchodzili „czyści”, przebierali się w robocze ciuchy, a w trakcie pracy wyskakiwali na chwilę przez dobrze zamaskowaną tajną dziurę, podejmowali ukrytą gdzieś za murem butelkę i wracali; ci zaś z drugiej zmiany po prostu wpadali do sklepu. Zdradzenie „młodemu kotu” miejsca występowania dziury to była dla niego nobilitacja – pewnego dnia i na mnie ta łaska spłynęła. Okazało się, że dziura (jedna z wielu) jest dokładnie naprzeciw mojej szkoły – zatkana była idealnie dopasowanym kawałkiem żelbetowego muru, co z zewnątrz wyglądało jak niewinne pęknięcie.

18. 2 [1982]
Nie wydaje się zezwolenia na prowadzenie sprzedaży napojów alkoholowych w pobliżu szkół

– czytamy w oryginalnej wersji ustawy. Nie bardzo wiadomo, co znaczy „w pobliżu”, ale to jeszcze nic. Od pewnego czasu całego tego ustępu (zawierającego też analogiczne zakazy dotyczące wielu miejsc, m.in. kościołów i akademików) w ogóle nie ma. Nie znaczy to jednak, że wszystko wolno. Przeciwnie. Reguluje to art. 12.3 obecnej wersji, lecz dalibóg należałoby go oznaczyć jako paragraf 22. Zapis brzmi: „Rada gminy ustala, w drodze uchwały, zasady usytuowania na terenie gminy miejsc sprzedaży i podawania napojów alkoholowych”. Czyli de facto musi ustalić minimalne odległości punktu sprzedaży alkoholu od miejsc wymienionych w starej wersji. Nie ma do tego żadnych wytycznych, ale – uwaga! – jeśli radni uchwalą, że wystarczy np. 10, 20 czy nawet 50 metrów, zaraz przyczepia się do tej uchwały wojewoda, PARPA albo miejscowa prokuratura i zaskarża ją do sądu, sąd zaś nieodmiennie uznaje ją za nieważną. Za „granicę przyzwoitości” uważa się 100 m, choć nigdzie nie jest to napisane. Wszystko oczywiście dla naszego dobra i dla dobra naszych dzieci. Widziałem raz w Pradze przyklejoną do pięknego gotyckiego kościoła hospodę i parasol Pilsnera Urquella dosłownie oparty o jego ścianę – i nijakiej demoralizacji tam nie było. Ale cóż, pewnie się nie znam.