Kto kupuje? Znacie, to posłuchajcie: Pernod Ricard, LVHM, Bouygues, Chanel, Reybier. I mniej może medialny Christian Roulleau, też miliarder, właściciel klasyfikowanego medoka Château Dauzac. No więc Pernod-Ricard, obszerne kieszenie: holding nabył większościowy udział w Château Sainte-Marguerite, 168 hektarów, za 148 milionów euro, czyli blisko milion za hektar. LVHM: Château Galopuet, 68 hektarów i 55% udziałów w Château D’Esclans, wytwarzającego najdroższe i obecnie najbardziej znane prowansalskie wino różowe. I tak dalej. Wedle statystyk, w ciągu ostatnich lat 30% posiadłości w pobliżu Lazurowego Wybrzeża zmieniło właściciela.
Kieszenie nie lubią być wysupływane dla byle czego; miliarderzy na ogół wiedzą, co w trawie piszczy i jak będą piły kolejne pokolenia. Czy róż pasuje do pokolenia smartfonów 5G? Wydaje się, że tak: szybkie wino dla szybkich ludzi, którzy błyskawicznie przechodzą z jednej informacji do kolejnej, szybciej wystukują kolejne smsy czy adresy niż John Wayne strzelał z rewolweru. Dobrze to czy źle? Z koneserskiego punktu widzenia i tak, i nie. Bo oczywiście my nie jesteśmy szybcy. My nie chcemy być szybcy. My lubimy powolność, długie celebrowanie łyka w ustach. Lubimy „poważne” różowe, a nie różowe towarzyskie, na hop siup. Ale z drugiej strony jesteśmy sprzymierzeńcami (a przynajmniej paru bliskich kumpli i ja) nowego profilu win, także tych czerwonych, o którym już wróble ćwierkają w Bordeaux. Proszę sobie wyobrazić, że w sprawozdaniu z primeurs 2021 francuscy dziennikarze z Revue du Vin de France unoszą się nad jedną z posiadłości w Saint-Estèphe, gdyż „pracuje się w niej po burgundzku”. Po burgundzku, to znaczy wina nie są skoncentrowane i są lżejsze niż tradycja by nakazywała. Wiele lat temu stworzyłem dla potrzeb polskiego winomana pojęcie „burgundyzacji” wina. Wypinam pierś po order, bo coś chyba przeczułem. Ale nie to, żeby aż reklamować wino bordoskie przez jego bliskość z burgundem! Myślę, że niejednego bordoskiego czytelnika taka etykietka doprowadza do wściekłości.