Udział tego szczepu w tworzeniu przeciętnej jakości mieszanek typu liebfraumilch niekorzystnie odbił się na jego reputacji. Jednak kerner już wielokrotnie udowodnił, że samodzielnie jest w stanie dać znakomite białe wina. Jest to odmiana bardzo interesująca również dla naszych winogrodników.
Udział tego szczepu w tworzeniu przeciętnej jakości mieszanek typu liebfraumilch niekorzystnie odbił się na jego reputacji. Jednak kerner już wielokrotnie udowodnił, że samodzielnie jest w stanie dać znakomite białe wina. Jest to odmiana bardzo interesująca również dla naszych winogrodników.
Wśród kilkudziesięciu nowych niemieckich selekcji, jakie wprowadzono do uprawy w ubiegłym półwieczu, kerner odniósł chyba największy sukces. Ta krzyżówka ciemnego szczepu trollinger (vernatsch, schiava) z rieslingiem została uzyskana w 1929 roku w instytucie w Weinsbergu (Wirtembergia). W 1969 roku odmianę autoryzowano do produkcji win jakościowych i wprowadzono do większych nasadzeń w Niemczech. Dziś zajmuje tam około 6 tys. hektarów (ok. 6% krajowych upraw). Kerner jest też z powodzeniem uprawiany w Czechach i we wschodniej Szwajcarii. Duże nadzieje wiąże się z tą odmianą również w południowym Tyrolu (Alto Adige), gdzie w okolicach Brixen (Neustift/ Novacella) powstają z niej wina dużej klasy. W ostatnich latach szczep ten pojawił się w eksperymentalnych nasadzeniach na Dolnym Śląsku i Podkarpaciu.
Kerner jest odmianą dość późną, w naszych warunkach dojrzewa w pierwszej dekadzie października. W porównaniu z innymi odmianami V. vinifera odznacza się dość wysoką odpornością na niskie temperatury (do –21ºC), a dzięki późnemu rozpoczęciu wegetacji nie jest też wrażliwy na wiosenne przymrozki. Jego uprawa jest możliwa w cieplejszych regionach południowo-zachodniej Polski, w dobrze wybranych lokalizacjach. Wymaga dobrych stanowisk na zboczach, słonecznych i osłoniętych od wiatru. Kerner nie ma dużych wymagań glebowych, nie znosi tylko miejsc nadmiernie suchych, ani też zbyt wilgotnych. Służą mu natomiast gleby lżejsze, przepuszczalne i przewiewne, umiarkowanie zasobne w wodę.
Odmiana jest bardzo wrażliwa na mączniaka właściwego, bardziej odporna na mączniaka rzekomego. W wilgotnych latach i mniej przewiewnych lokalizacjach istnieje zagrożenie wystąpienia szarej pleśni. Odporność na chlorozę jest bardzo wysoka, co umożliwia uprawę na glebach zasobnych w związki wapnia.
Z uwagi na niebezpieczeństwo chorób grzybowych, krzewy kernera powinny być sadzone dość luźno, w rozstawie co najmniej 180 na 120 cm, aby zapewnić dobre przewietrzanie liści i gron. Zaleca się prowadzenie krzewów w formie dwuramiennej guyota na pniu wysokości około 80cm i cięcie z pozostawieniem 8-10 oczek na metr kwadratowy. Krzewy powinny być szczepione na podkładkach Teleki 5C, Kober 5 BB lub Kober 125 AA; na bardziej urodzajnych glebach również SO 4.
Kerner posiada grona średniej wielkości, dość zwarte, jagody średnie lub duże, zielono-żółte, bardzo słodkie o silnym muszkatowo-korzennym aromacie. Plonuje dobrze, dając regularne zbiory w granicach 10 do 15 ton owoców (70-100 hl wina) z hektara. W przeciętne lata owoce osiągają dojrzałość rzędu 10-12º potencjalnego alkoholu (170-200 g/l cukru), wystarczającą do uzyskania dobrej jakości win wytrawnych. W przypadku pogodnej jesieni i po przetrzymaniu owoców dłużej na krzewach możliwe jest otrzymanie win późnego zbioru. Kwasowość moszczu wynosi zwykle 8 do 12 g/l.
Wino odznacza się dobrą budową, potrafi być eleganckie i szlachetne, a dzięki wysokiej kwasowości i ekstraktowi dobrze się starzeje. Aromatem przypomina rieslinga (zielone jabłka, morele, mandarynki, kwiat lipy) z lekkimi tonami muszkatu i świeżą cytrusową kwasowością. W zapachu i smaku często ujawnia też nuty mineralne.
Na większą skalę uprawiany jest praktycznie tylko jeden klon kernera – We 1, wyselekcjonowany przez instytut w Weinsbergu. Bardzo interesująca jest natomiast mutacja pączkowa tej odmiany o różowych owocach, uzyskana przez hodowcę L. Hochdörfera z Nußdorf (Palatynat), uznana w 1995 roku jako osobna odmiana o nazwie kernling. Wyróżnia się wyższą odpornością na botrytis i lepszym dojrzewaniem gron, a także bardziej wyrazistym aromatem wina, w większym stopniu podobnym do rieslinga. Bardzo dobre parametry użytkowe zachęcają do uprawy tej odmiany również w cieplejszych rejonach Polski.
