Gorąca Andaluzja… W bodegach w Jerez próżno szukać schronienia przed upałem. Można tam za to znaleźć mnóstwo nowych winiarskich wrażeń. Szczególnie, jeśli ktoś nie podróżował wcześniej do regionów, gdzie powstają wina wzmacniane. Tutaj naprawdę jest w czym wybierać.
Gorąca Andaluzja… W bodegach w Jerez próżno szukać schronienia przed upałem. Można tam za to znaleźć mnóstwo nowych winiarskich wrażeń. Szczególnie, jeśli ktoś nie podróżował wcześniej do regionów, gdzie powstają wina wzmacniane. Tutaj naprawdę jest w czym wybierać.
Poziom zero
Największa winiarnia Europy Bodega Williams&Humbert ma swą siedzibę na przedmieściach miasta Jerez de la Frontera. Docieramy tam o najgorętszej porze dnia – koło godziny 14:00 – i naiwnie marzymy o tym, by schować się przed upałem do przytulnej (czyt. zimnej) piwnicy. Nic z tego! Andaluzyjskie bodegi mało przypominają klasyczny zakład winiarski, jaki znamy z Toskanii, Langwedocji, Prioratu, itp. Beczki stoją na poziomie „zero”. Nie w piwnicach. Grube mury utrzymują przez cały rok temperaturę między 14 a 22 stopni C. Ani stopnia mniej, ani jednego więcej. Wilgotność – między 75 i 80% – ona jest równie ważna. Naturalnie reguluje ją atut Andaluzji – ziemia. Gdy zimą padają deszcze, kredowa gleba gromadzi zapasy na upalne miesiące. A potem stopniowo uwalnia wilgoć, niezbędną do wyhodowania kożuszka z drożdży. Pod nim niektóre gatunki sherry zyskują swój wyjątkowy aromat, nie tracąc przy tym jasnego koloru.
Dach winorośli i kolory brandy
Główna „ulica” biegnąca po przekątnej budynku ma pół kilometra długości. Na jej końcu znajduje się padok, na którym organizowane są pokazy tańczących koni. Bodegi w Jerez de la Frontera, El Puerto de Santa Maria i Sanlucar de Barrameda to gigantyczne kompleksy budynków. Wyglądają jak miasta wewnątrz miast. Wewnętrzne ulice pokrywa „dach” z winorośli, przez który usiłuje przebić się słońce, rzucając na ziemię seledynowo-złote refleksy.
Zalane przefiltrowanym przez liście światłem pomieszczenie mijamy po drodze do zabytkowej gorzelni firmy z tradycjami – Bodegi Gonzales-Byas. Oprócz wzmacniania, wina poddaje się tu destylacji w celu otrzymania słynnej Brandy de Jerez. Oglądamy piękne miedziane alembiki oraz demonstrację możliwych do uzyskania barw trunku. W tulipanowych kieliszkach są jasno-złote, brązowe i ciemno brunatne brandy. Kolor zmienia się w zależności od wieku alkoholu i rodzaju beczek, w których dojrzewa brandy. Są to oczywiście te same beczki, w których wcześniej leżakowało sherry. W Jerez nic się nie marnuje. Z najlepszej partii wina robi się sherry fino, z tych gorszych mocniejsze amontillado lub oloroso. Najsłabszej jakości produkt wyjściowy przeznaczany jest do destylacji.
Słynne beczki
W Jerez na wszelkie możliwe sposoby eksploatuje się beczki. Służą czasem nawet 80 lat. Większe bodegi mają swoje własne zakłady bednarskie, gdzie naprawia się uszkodzone egzemplarze. Po sherry, leżakuje w nich wspomniana brandy. Albo whisky. Szkoci od dawna 
zaopatrują się w „używane” beczki u Hiszpanów. Jak mawiają niektórzy – kiedyś Szkoci robili to ze skąpstwa, a teraz z czystej potrzeby. Znajomy aromat można wyczuć między innymi w whisky single malt Benriach Pedro Ximenes sherry wood finish, ale i w wielu innych.
W Gonzales-Byas beczki wykorzystuje się także do… zbierania autografów od znanych osób, które odwiedziły bodegę. Byli wśród nich królowie i królowe Hiszpanii, słynni malarze (Picasso), reżyserzy (Steven Spielberg), politycy (Winston Churchill) i kierowcy wyścigowi (Ayrton Senna). Podpisy ich wszystkich można zobaczyć spacerując między rzędami beczek ze starzonym metodą solera sherry.
Smaki
Degustacja jest ostatnią fazą wizyty, która trwa grubo ponad godzinę. Gdy dotarliśmy do sali degustacyjnej, butelki i przystawki czekały już na przygotowanych dla naszej grupy stolikach. Obawialiśmy się, czy alkohol wzmacniany da się pić, gdy na zewnątrz temperatura powietrza przekracza 40 stopni. Ale okazało się, że nic tak nie smakuje jak schłodzone do 10 st. Tio Pepe i tapas w leniwe andaluzyjskie popołudnie.
Joanna Haintze
www.winneskapady.pl
